کد مطلب:142017 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:226
پایبندی امام حسین به معاهده
حسین (ع) درروزگار امامت امام مجبتی (ع) نه به عنوان برادر و پشتیبان، بلكه به عنوان پیروی صادق، در كنار پیشوای خویش بود و رهبری او را ارج می نهاد، و حركتهای اصلاح طلبانه وی را می ستود. او بیش از دیگران به موقعیت و مقام امامت در جامعه اسلامی آگاه بود و نیك می دانست تا هنگامی كه امام پیشین رحلت نكرده، امام پس از او به امر خدا مأمور به تسلیم و اتباع است. این امور از نگاه
خرد بشری نیز قابل تحلیل علمی و عقلی است. به هر حال حسین (ع) نه تنها در زمان حیات امام حسن (ع) بلكه حتی پس از شهادت آن حضرت، پیمان امام مجتبی (ع) با معاویه را محترم می شمرد و با آن كه شیعیان عراق، طی نامه ای خلع معاویه را از او خواستار شدند و بیعت خود را به وی اعلام داشتند ولی امام حسین (ع) هرگز نپذیرفت و پاسخ نوشت:
عهد و پیمانی را كه با معاویه بسته شده است را نمی تواند نقض كند و ناگزیر باید تأمل نماید تا عمر او به سر آید.
و گر چه مصلحت اسلام و مسلمین در گرو پایبندی به همین پیمان بود، ولی از سویی این تأكید امام، نیز از منظر ارزشهای اخلاقی حائز اهمیت و حاوی این پیام برای بشریت بود؛ كه قراردادهای فردی و اجتماعی را می بایست پاس داشت و برای منافع كوتاه مدت و موقتی از پیمان شكنی كه اعتماد سوز و بنیان برانداز است برحذر بود.
خرد بشری نیز قابل تحلیل علمی و عقلی است. به هر حال حسین (ع) نه تنها در زمان حیات امام حسن (ع) بلكه حتی پس از شهادت آن حضرت، پیمان امام مجتبی (ع) با معاویه را محترم می شمرد و با آن كه شیعیان عراق، طی نامه ای خلع معاویه را از او خواستار شدند و بیعت خود را به وی اعلام داشتند ولی امام حسین (ع) هرگز نپذیرفت و پاسخ نوشت:
عهد و پیمانی را كه با معاویه بسته شده است را نمی تواند نقض كند و ناگزیر باید تأمل نماید تا عمر او به سر آید.
و گر چه مصلحت اسلام و مسلمین در گرو پایبندی به همین پیمان بود، ولی از سویی این تأكید امام، نیز از منظر ارزشهای اخلاقی حائز اهمیت و حاوی این پیام برای بشریت بود؛ كه قراردادهای فردی و اجتماعی را می بایست پاس داشت و برای منافع كوتاه مدت و موقتی از پیمان شكنی كه اعتماد سوز و بنیان برانداز است برحذر بود.